Geschiedenis van aikido

Wat is Aikido

Morihei Ueshiba
Morihei Ueshiba, de grondlegger van aikido

Aikido is een Japanse zelfverdedigingskunst die door Meester Morihei Ueshiba in de eerste helft van de 20e eeuw ontworpen is. De aikidoka probeert een aanval te ontwijken of af te wenden tot de aanval geneutraliseerd word. Vaak monden de circulaire bewegingen uit in een worp klem of combinatie van beide. Het uit balans brengen van de aanvaller en het gebruik van zijn eigen kracht tegen hem, dmv meegeven maakt Aikido ook geschikt voor mensen die niet sterk zijn. Het is daarmee voor alle leeftijden te beoefenen. De grondlegger dacht dat competitie mensen niet naar elkaar toe zou brengen maar dat er eerder haat of jaloezie zou ontstaan. Dit door het feit dat er bij een wedstrijd een winnaar is en natuurlijk ook een verliezer. Daarom is er binnen het Aikikai Aikido geen competitie.

Vrij vertaalt betekend Aikido: Ai = Harmonie Ki = innerlijke kracht Do = de weg of de manier waarop. O’Sensei wilde die harmonie tussen mensen weer tot leven brengen. aikido leert je mogelijkheden creëren om van elkaar te leren. Echter vergis je niet in de effectiviteit van aikido. Zo ontspannen als een techniek gebruikt kan worden zo destructief ook kunnen de gevolgen zijn wanneer je kiest radicaal te handelen. Je zal zien dat wanneer je een dojo binnenkomt er een sfeer van rust en respect hangt. Men hecht bij aikido grote waarde aan veiligheid en discipline. Wanneer men naar de Sensei (leraar) luistert zullen de risico’s dan ook minimaal zijn. Houd je dus aan de regels en etiquette.

Voor wie is Aikido

Osensei UeshibaAikido is voor iedereen geschikt, jong of oud, dik of dun, geel of paars. Iedereen kan binnen Aikido op eigen tempo trainen omdat er een grote mate van integriteit in trainen bestaat. Aikido staat als levenshouding in het teken van vitaliteit en groei. Ondanks de gerichtheid op persoonlijke groei blijft aikido een vechtkunst, waarbij de maatstaf geldt dat het uiteindelijk wel moet werken. Hiervoor is een langdurig polijsten van de vaardigheden nodig. En het is wellicht vanuit dit duale karakter (persoonlijke ontwikkeling en vechtkunst) dat tegenwoordig steeds meer mensen zich aangetrokken voelen tot aikido. Juist binnen een maatschappelijk bestel waarin de roep naar zingeving en zinvolle constructieve verhoudingen tussen mensen zonder geweld steeds sterker aanwezig is, blijken mensen op zoek te zijn naar werkvormen met duurzaamheid en kwaliteit, die de mogelijkheid met zich mee brengen om door te dringen tot de essentie van het bestaan.

Historie van aikido

Op 14 december 1883, te Tanabe, Japan, werd Morihei Ueshiba geboren. Op 18 jarige leeftijd ging hij naar Tokyo en werd hij lid van het Japanse keizerlijke leger. Op latere leeftijd ging O’Sensei zich meer en meer bezighouden met budo. Zo beoefende hij Shinkage ryu ken-jutsu, Kito en Daito ryu ju-jutsu. In 1922 besloot hij zijn eigen traditie te starten, genaamd Aiki bu-jutsu. De technieken waren nog sterk verbonden met ko-ryu en week nog af van het huidige aikido. Wel verwijst de term Aiki al naar de interpretatie van budo die O’Sensei had. Dit kwam ook steeds meer in zijn technieken naar voren. Aiki verwijst naar het in harmonie brengen van de energie tijdens een confrontatie en verwijst ook naar de Kito en Daito ryu, waar de filosofie en theoretische onderbouwing sterk werden beïnvloed door het begrip Ki (energie) en Jin en Jang. Deze ideeën waren het fundament van O’Sensei’s budo.

1924/25 was een keerpunt in de carrière van O’Sensei. Hij werd uitgedaagd door een jonge officier. O’Sensei had totale controle over dit gevecht en hoe de officier ook probeerde, hij kon hem niet raken. Na dit gevecht realiseerde O’Sensei dat hij Sumi-Kiri had ervaren (gevoel van helderheid van lichaam een geest. O’Sensei beschreef dit als harmonie en eenheid van universele Ki). Hij was er nu van overtuigd dat budo een methode is om in harmonie te functioneren en dat iedere beweging een uiting is van eenheid van lichaam en geest, en zo van de universele Ki. Door zijn toenemende bekendheid verhuisde O’Sensei in 1931 naar en nieuwe dojo, Kobukan Dojo. Later, in 1936, besloot hij te breken met de traditie van de klassieke bu-jutsu en zijn eigen traditie om te dopen. Hij gaf het de naam Aiki-budo. In 1939 werd de Kobukan en het Aiki-budo officieel erkend. Door de tweede wereldoorlog was er een terugslag in de opkomst van Aikido. O’Sensei besloot daarom in 1942 Aiki-budo om te dopen in Aikido, om zo te laten weten dat hij andere doelen voor ogen had met zijn budo dan gebruikelijk in deze periode. De echte wederopstanding begon echter pas weer in 1948, na de oorlog en het totale verbod op beoefening van budo (karate uitgezonderd).

De eerste publieke demonstratie werd gegeven in september 1956. Al snel hierna volgde de openbare presentatie van aikikai in 1960. In 1969 werd de Aikikai Aikido So Hombu geopend. In deze tijd begon ook de introductie van aikido buiten Japan, met als koploper Europa. O’Sensei stierf na vele internationale demonstraties op 26 april 1969.